رباط صلیبی قدامی | فیزیوتراپی دراصفهان

فیزیوتراپی دراصفهان

رباط صلیبی قدامی یا جلویی (ANTERIOR CRUCIATE LIGAMENT)

آناتومی رباط صلیبی قدامی

مکانیسمها ی آسیب ACL

آسیب  ACL   در ورزشکاران

عوامل بروز آسیب در رباط  صلیبی

عوامل خطر زا برای آسیب ACL

فاکتورهای درونی

فاکتورهای بیرونی

علایم و نشانه های آسیب رباط صلیبی قدامی

شکل 1فیزیوتراپی دراصفهان

شکل 2 رباط صلیبی قدامی

رباط صلیبی قدامی یا جلویی (ANTERIOR CRUCIATE LIGAMENT)

لیگامان ها یا رباط­ها بافت های ضخیمی هستند که استخوان ها را به یکدیگر وصل می کنند.  دو رباط مهم زانو عبارتنداز رباط صلیبی جلویی (ACL) و رباط صلیبی خلفی (پشتی) (PCL) است که توسط آنها استخوان ران به استخوان ساق پا متصل می­شود. وارد شدن فشار زیاد روی این رباط ها می تواند باعث کشیدگی یا پارگی رباط زانو شود.

آناتومی رباط صلیبی قدامی

رباط صلیبی جلویی (ACL) از کندیل خارجی استخوان ران شروع شده و روی سطح جلوی استخوان درشت نی نزدیک به مینیسک داخلی می­چسبد. مطالعات آناتومیك نشان داده اند که  ACLدر حدود 31 تا 38 میلی متر طول و 10 تا 15 میلی متر عرض دارد. توضیح کامل در این زمینه در drgholenj می باشد.

مکانیسم­ها ی آسیب ACL

• برخورد مستقیم با مانع یا حریف

معمولا در 30 درصد موارد آسیب به این شکل می باشد.

• مکانیسم غیر برخوردی

در 70 درصد موارد به دلیل انجام یک حرکت اشتباه آسیب اتفاق می افتد.

ACL از مهمترین عناصر تثبیت کننده زانو است و برای ثبات مفصل زانو در هنگام دویدن و فعالیت­های ورزشی بسیار حیاتی است. پارگی رباط صلیبی قدامی شایع ترین آسیب زانو است که اغلب در حین ورزش پیش می آید و عمدتا، کاهش ناگهانی سرعت در هنگام دویدن و صدمات ورزشی غیرتماسی که نیروی چرخشی روی زانو دارند، می باشد. سالانه شیوع آسیب ACL در آمریکا 550000 مورد و هزینه درمانی آن 5 میلیارد دلار گزارش شده است. آسیب ACL طی فعالیت­های ورزشی، بسیار شایع بوده و عمدتا در غیاب برخورد با بازیکن دیگر و یا شیء خارجی رخ می دهد.

در مقاله دیگری در فیزیوتراپی دراصفهان پیشگیری از آسیب ACL  توضیح داده شده است.

بنابراین ضایعات رباط صلیبی جلویی زانو یکی از شایعترین آسیبهای ورزشی است که تاثیر شدیدی بر عملکرد حرکتی زانو و اندام تحتانی فرد می گذارد. این، رباط  در جلوگیری از چرخش بیش از حد استخوان درشت نی و زاویه دار شدن به دو جهت واروس و والگوس نیز دخالت دارد. از سوی دیگر پارگی رباط صلیبی جلویی زانو به عنوان یك عارضه شایع ناشی از ورزش و یکی از شایع ترین علل نیاز به درمان زانو در جوانان محسوب می شود.

شکل 1فیزیوتراپی دراصفهان

مقالات بیشتر در دکتر قولنج جهت مطالعه ACL

آسیب  ACL   در ورزشکاران

آسیب رباط صلیبی قدامی و بخصوص پارگی آن از جمله شایع ترین آسیب دیدگی ها در بین ورزشکاران است که با زمان بهبودی طولانی و هزینه های اقتصادی و اجتماعی بالایی همراه است. تحقیقات متعدد نشان داده اند که خطر بروز آسیب  ACL در زنان حدود 7 تا 8 برابر بیشتر از مردان ورزشکار در همان رشته ورزشی  می باشد.

برای مطالعه مطالب دیگر در این زمینه در فیزیوتراپی دراصفهان مراجعه کنید.

پارگی و آسیب رباط صلیبی جلویی منجر به بی ثباتی زانو می شود. همچنین این عارضه می تواند با ایجاد مشکلاتی در زمینه کارائی ورزشی افراد، افزایش ریسك ضایعات آتی مینیسك­ها و خطر تخریب و استئوآرتریت مفصل زانو در نهایت مانع بازگشت افراد بخصوص ورزشکاران به ورزش و بازنشستگی زودهنگام در آنها شود.

ورزشکاران، با پارگی رباط صلیبی قدامی دچار درد، تورم و هماتروز  (مفصل خونی) در زانو می­شوند. بطوری که لازم است مدتی تحت درمان حمایتی اولیه شامل بی حرکتی، استفاده از داروهای ضد التهاب و پس از آن مدتی تحت فیزیوتراپی قرارگیرند. برای مشاوره جهت فیزیوتراپی میتوانید به دکتر قولنج و فیزیوتراپی دراصفهان مراجعه کنید.

با پاره شدن این رباط (ACL)  زانو در جهت رو به جلو ناپایدار و درشت نی نسبت به استخوان ران حرکت غیرطبیعی به جلو خواهد داشت

و این حرکت به مرور زمان، علاوه بر افزایش احتمال آسیب رباط ­های دیگر زانو، موجب فرسایش غضروف مفصلی و در نهایت آرتروز زودرس خواهد شد، بطوری که بعد از گذشت 6 تا 9 سال از پارگی رباط، آرتروز زانو شروع می شود و درصورت عدم درمان تا مراحل نهایی تخریب زانو، پیشرفت و ناتوانی روزافزون فرد را به دنبال خواهد داشت.

از آنجایی که با تمام اقدامات انجام شده ترمیم خودبخودی رباط صورت نمی گیرد، لذا ورزشکار دچار لقی زانو می شود؛ بنابراین، قادر به ادامه فعالیت ورزشی نخواهد بود. ضمن آنکه، به علت عوارض پارگی دچار درد زانو و ضعف اندام مبتلا و خالی کردن زانو حتی در فعالیتهای روزمره می شود؛ بنابراین، در اکثر ورزشکاران پارگی رباط صلیبی قدامی نیاز به عمل جراحی و بازسازی رباط به وسیله عمل پیوند دارد. مقالات بیشتر در فیزیوتراپی دراصفهان قابل بحث است.

به علت جراحی و ناتوانی آن، لازم است ورزشکار حداقل به مدت 6 ماه از فعالیت ورزشی اصلی به دور باشد. بیماران ممکن است بدون داشتن ACL سالم بتوانند فعالیت های روزانه خود را انجام دهند، اما اغلب ورزشکاران به منظور بازگشت به سطح قبلی مسابقات تحت عمل جراحی قرارمی­گیرند.